#tak_tylko_mówię_70

Opublikowano Kategorie Tak tylko mówięTagi , ,

05.02.2017, wchodzę do Sopockiej knajpy, w której mam spotkać się z przyjaciółką. Jestem chwilę przed czasem. Czekam. Zauważa mnie kelnerka, barman i jeszcze dwie inne osoby z obsługi. Czekam 12 minut. Nikt nie podchodzi. Nie denerwuję się. Obserwuję. Po 15 minutach podchodzi barman. Zdziwiony mówi, że sądził, że kelnerka już do mnie podeszła. Kelnerka założyła, że zrobił to barman. Dwie inne osoby założyły to samo. Rozproszna odpowiedzialność i błędne założenia.

13.03.1964, Kitty Genovese zostaje brutalnie zamordowana przed swoim domem w Kew Gardens (Queens). 37 lub 38 świadków zdarzenia obserwowało je z okien domów. Nikt jednak nie zadzwonił na policję. W trakcie przesłuchań okazało się, że każdy sądził, że ktoś inny to zrobi. Że to niemożliwe, żeby nikt nie zadzwonił. Rozproszona odpowiedzialność, czasem w połączeniu z lenistwem społecznym lub stratą motywacyjną sprawia, że w określonych przypadkach w grupie działamy gorzej.

Im więcej osób obserwuje dane zdarzenie, tym mniejsze szanse na to, że ktoś pomoże. Efekt rozproszonej odpowiedzialności, nazywany także dyfuzją odpowiedzialności (w literaturze przedmiotu pojawia się także nazwa efekt widza lub efekt obojętnego przechodnia) to zjawisko związane z konformizmem. Lenistwo społeczne to z kolei sytuacja, gdy udaje nam się łatwiej w grupie ukryć brak zaangażowania.


Elliot Aronson, Robin M. Akert i inni, Pychologia społeczna, Wydawnictwo Zysk i S-ka

Elliot Aronson, Człowiek – istota społeczna, Wydawnictwo Naukowe PWN