#nawyk_69

Opublikowano Kategorie Tak tylko mówięTagi

12.03.2018, już po treningu. Zdążyłem też śmiać się i płakać nad dobrym światem. Wszystko między 5:12 a 8:07. Teraz czekam na fotografa – mistrza Rafała Masłowa. Będzie robił zdjęcia ilustrujące wywiad do Urody Życia. Przed sesja zadzwonił i tłumaczył, co chcą zrobić. Co chcą uzyskać. Zgadzam sie na wszystko – mam zaufanie do lepszych się od siebie.

Dzwoni też kierownik produkcji. Nieśmiało tłumaczy, jakie są intencje. Chcą, żebym nie był na zdjęciach idealny. Zgadzam się na wszystko – mam zaufanie do bardziej doświadczonych od siebie. Jestem spokojny i ciekawy efektu ostatecznego.

Ufam ludziom. To mój nawyk. Ufam, że wiedzą, co robią. Ufam, że mają wizję, z którą nie chcę się spierać. Wiem, że biorą odpowiedzialność za swoja pracę. Ufam organizatorom konferencji, fotografom, księgowej. Ufam mojemu lekarzowi. Ufam mojemu fryzjerowi. Musiałem się tego nauczyć, bo kiedyś chciałem mieć nad wszystkim kontrolę. Teraz mam kontrolę nad tym, co zależy ode mnie. O całą resztę nie chce się obsesyjnie martwić. Ufam też tym, którzy chcą błądzić. I szanuję ich wolność i wybory. Ufam. Zaufanie to fajny nawyk.

It’s so cool to be uncool,
It’s so right to be unright
It’s so good to look so bad,
Isn’t this the best thing you ever had


Gordon B. Moskowitz, Zrozumieć siebie i innych. Psychologia poznania społecznego, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne