Przed Tobą
- Pokażę Ci moją reakcje na stresowe sytuacje
- Zobaczysz racjonalizacje po zdarzeniu
- Dowiesz się o alternatywnych sposobach radzenia sobie z gniewem
W tę niedzielę wyjeżdżałem w pośpiechu z parkingu po zajęciach ze studentami na WSB. Po niezwykle udanych zajeciach. Byłem w dobrym nastroju, ale się spieszyłem. Nagle przed maskę wszedł mi jakiś facet, który trzymał za rękę swoja dziewczynę. On duży brodacz. Ona filigranowa blondynka. Z mojej perspektywy wyglądało to tak, że on wszedł mi prawie pod koła. Z jego perspektywy zapewne, że to jak – jak debil – prawie go przejechałem.
Swój punkt widzenia postanowił zamanifestować ciosem pięścią w moja maskę. W jednej milisekundzie zareagował mój układ limbiczny. Adrenalina i kortyzol zrobiły swoje. Zatrzymałem samochód, otworzyłem drzwi i zachowałem się jak prymitywny neandertalczyk. Wykładowca, który przed chwilą mówił studentom psychologii reklamy, jak gniew i polaryzacją radykalizują, sam się zradykalizował. Stanąłem jak gniewny goryl i wydarłem się niskim mocnym głosem. Zasugerowałem, że zrobię coś, co z pewnością (gdyby doszło do tego aktu) podpadało by pod karę 25 lat pozbawienia wolności.
Na szczęście jednak tylko pogroziłem i w stanie potężnego pobudzenia emcojonalnego wsiadłem do samochodu. Potem zacząłem trochę racjonalizować, trochę się dziwić swojej reakcji. Cały czas miałem jednak ochotę naprawdę się wyżyć. A nawet pobić!
Zamiast tego zadzwoniłem do Janiny. I opowiedziałem jej całą historię. opowiadając, uszeregowałem emocje, poukładałem sobie zdarzenia i po tym, jak pogadaliśmy, pośmialiśmy się i rozłączyłem połączenie, pomyślałem, że całe to zdarzenie i „terapeutyczna” rozmowa sprawiły, że poczułem się lepiej. I miałem więcej energii. Gniew sprawił, że gdy wróciłem do domu zacząłem działać. Umiejętnie go skanalizowałem. Głównie dzieki rozmowie.
No właśnie – gdy coś cię potwornie wkurzy, sfrustruje, rozzłości totalnie, do wyboru masz kilka opcji. Pierwsza – godnie tłamsić i nie okazywać uczuć w ogóle. I tylko trwać z lekko drgającą powieką, pulsującą skronią i zaciśnietą szczęką. Druga – telefon do przyjaciela i zrelacjonowanie zdarzenia z opisem afektu. Trzecia – wziąć rakietę tenisową i zacząć walić w zwiniętą w rulon kołdrę wyobrażając sobie, że to największy śmiertelny wróg. Opcjonalnie wykrzyczeć z siebie całą złość i w kartongipsowej ściance zrobić dziurę pięścią. (Uwaga, nie próbować ścian nośnych i ścian działowych z betonu, cegły i pustaków).
Tłamszenie emocji nie jest dobre. Żadnych emocji. Jednak jak pokazują badania, popularne przekonanie że odwrotność – czyli wyrzucanie, wykrzykiwanie i rozbijanie przedmiotów – może nie być wcale takie pomocne. Najlepszą opcją będzie właśnie przegadanie i wyspokojenie się. Ewentualnie sport. Najgorszą będzie agresywne wzbudzanie się (offline, czy online).
Lohr mówi, że “Venting anger is an emotional expression. It’s similar to emotional farting in a closed area. It sounds like a good idea, but it’s dead wrong.” Co można przetłumaczyć, jako „Dawanie upustu emocjom to naturalna ekspresja. Podobna do emocjonalnego pierdzenia w zamkniętym pomieszczeniu. Wydaje się, że to może być dobry pomysł, ale nie jest nim koniecznie”. W sumie jakiekolwiek pierdzenie w zamkniętym pomieszczeniu nie wydaje się być dobrym pomysłem.
Inni naukowcy także się z tym zgadzają. Opublikowany w Cyberpsychology, Behavior, and Social Networking artykuł „Anger on the Internet”, wskazuje, że ludzie, którzy częściej wyładowuja gniew w internecie (na przykład na stronach takich jak RantRampage.com) stają się bardziej agresywni.
Jak sugeruje Lohr o wiele lepsza niż czysta, niepohamowana ekspresja będzie poukładanie zdarzeń i opisanie ich (sobie lub komuś). Bardzo dobrym sposobem będzie też zamiana gniew na konstruktywne działanie. Dodatkowo zawsze warto po prostu głęboko oddychać, pośmiać się czy pobiegać. Ale nie WYŁADOWYWAĆ SIĘ. Nie krzyczeć, nie walić (w tym również nie walić po mordach).
Olatunji, B. O., Lohr, J. M., & Bushman, B. J. (2007). The pseudopsychology of venting in the treatment of anger: Implications and alternatives for mental health practice.
Graham JE, Lobel M, Glass P, Lokshina I. (2008). Effects of written anger expression in chronic pain patients: making meaning from pain.
Komentarze
Proszę o zachowanie kultury wypowiedzi w komentarzach.