#nawyk_57

15.02.2018, koniec bardzo intensywnego dnia. Rano wizyta w studiu TVN, potem wystąpienie na konferencji. Wieczorem premiera książki i spotkanie autorskie. Po tych wszystkich wydarzeniach wracam do domu. Tam niespodzianka. Na poczcie nowy mail. Od osoby, która oglądała wywiad w telewizji. Mail przykry. Dużo w nim uogólnień. Autorka pisze, że nie mam pojęcia o czym mówię i że przedstawiłem ChAD, jakby to było coś przyjemnego.

No cóż z percepcją trudno dyskutować. Odpowiadam więc spokojnie, że nie było to moją intencją. Tłumaczę, że mam świadomość, że ChAD przebiega różnie. Przepraszam, jeśli poczuła się urażona. Chcę jednak na tym zakończyć dyskusję. Ona odpowiada. Znów pisze, że wiele osób zraniłem i że to, że miałem lżejszy przebieg choroby nie upoważnia mnie do mówienia o niej.

Tym razem nie odpowiadam. Mam świadomość mojej intencji. Mam świadomość tego, jak skonstruowana jest moja książka i dlaczego zaprosiłem do współpracy psychiatrę i terapeutę – właśnie by pokazać całę spektrum. Mam też świadomość, że ktoś może wyjać te 5 minut na wizji i na tej bazie budować cały obraz. Ale też mam świadomość, że mogę wybrać bitwy. I tej nie podejmuję. Mam ważniejsze potyczki do stoczenia każdego dnia.

To mój nawyk – nie objaw tchórzostwa. Nauczył mnie tego mój przyjaciel z Australii. Gdy prowadziliśmy razem biznes i ja często chciałem się angażować w każdy spór powiedział – You’ve got to learn to pick the battles. I nauczyłem się wybierać. Nie wybieram każdego sporu na Facebooku, każdego wątku w mailach. Wybieram inne. Te, które są dla mnie ważniejsze.

Piotr Bucki, Złap równowagę. Jak dobrze żyć z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym, Wydawnictwo Smak Słowa

Choose your battles wisely. After all, life isn’t measured by how many times you stood up to fight. It’s not winning battles that makes you happy, but it’s how many times you turned away and chose to look into a better direction. Life is too short to spend it on warring. Fight only the most, most, most important ones, let the rest go.