#nawyk_84

Opublikowano Kategorie Tak tylko mówięTagi

10.04.2018, 19:12. Czekam na wejście na żywo w Polskim Radio. Do startu pozostało prawie 50 minut. Siedzę w holu budynku rozgłośni. Czekam. Nagle łapię się na tym, że czekam aż czekanie się skończy. Że czekam, aż miną bezpowrotnie minuty. I nagle przechodzi mi przez głowę myśl. Przecież te minuty miną. I są to minuty ze skończonej puli czasu, którą mam na tej ziemi.

Tak więc, jeśli marzę o tym, by czas minął szybciej, to tak naprawdę myślę o tym, by czas dany mi na tej ziemi uległ skróceniu. Ta myśl mnie zaskakuje – przecież tak często myślę o tym, by czas minął szybciej. Czyli zupełnie brutalnie myślę o tym, by szybciej… skończył się mój czas na tej ziemi. Żelazna logika.

Postanawiam wprowadzić nowy nawyk – gdy następnym razem pomyślę by czas minął szybciej, zastanowię się, czy tego naprawdę chcę. Bo czas jest ograniczony – przynajmniej ten na tej ziemi. Inaczej więc spojrzę na te minuty, które chcę by płynęły szybciej. Przyjrzę się im uważniej. Od dziś.


Piotr Bucki, Jak zawsze mieć czas i świadomie z niego korzystać, Wydawnictwo Cztery Głowy